weer thuis

"Wat is het hier eigenlijk saai" zeiden we tegen elkaar toen we veilig en wel anderhalf uur weer thuis in Nijkerk waren en op de stadsfiets richting onze vrienden Ria en Han reden, die ons van de luchthaven van Düsseldorf hadden opgehaald en ons hadden uitgenodigd om te komen eten. Met een temperatuurverschil van zo'n 30 graden, net nadat een hagelbui over Nijkerk was getrokken en de meeste mensen rond die tijd in Nederland hun maaltijd gebruiken, reden we door het centrum en er was bijna niemand op straat te bekennen, alles was netje op straat, weinig troep, huizen keurig geschilderd, de wegen prima. Dan is het contrast wel erg groot met India, waar je constant de chaos om je heen ziet, de winkels tot laat in de avond open zijn, overal troep ligt en met name de hectiek van het verkeer met constant claxonnerende voertuigen om je heen ervaart.

Dat hebben we op maandagavond ook weer aan den lijve ondervonden toen de kleine vrachtwagen ons om 22.30 uur kwam ophalen om ons naar de luchthaven van Kochi te brengen. Doordat de chauffeur redelijk kon opschieten deed hij over de 40 km slechts anderhalf uur. Nu kon Henk wel in de cabine zitten en hoefde niet in de laadbak te staan. Ook toen onderweg nog steeds de vele winkels en restaurants open en overal nog mensen te zien. We waren ruim op tijd op de luchthaven. Dat was maar goed ook, want de fietsdozen konden niet door het X-ray-apparaat. Vriendelijk, maar resoluut werd ons gezegd dat dat we de fietsen uit de dozen moesten halen. Dat hebben we met tegenzin maar gedaan. De fiets van Marianne paste nu wel, maar de fiets van Henk bleef steken. Wat nu? Op de vraag of de standaard eraf gehaald kon worden gaven we maar een negatief antwoord. Daar hadden we helemaal geen zin in. Maar wat dan verder? Na een tijdje en na wat heen en weer telefoneren, kwam iemand met een handapparaat om de fiets te controleren, maar dat was niet genoeg. Er moest nog een check worden uitgevoerd. Een politieman met een drugshond kwam eraan te pas. De hond moest controleren of er drugs in de fiets was verstopt. Nu zijn we niet zo van deze hallucinerende middelen, dus dat kwam goed. Het was wel zo dat de mensen erg behulpzaam waren en met plakband en schaar kwamen aanzetten om de fietsen weer netjes te verpakken. De rest van de reis verliep overigens voorspoedig, de dozen kwamen netjes aan en de lege exemplaren mochten we achterlaten op het vliegveld van Düsseldorf.

De anderhalve dag, die we nog op ons eindpunt in India mochten doorbrengen waren prima: de stad nog wat verder verkend, lekker bij de ondergaande zon op een verhoogd terras, kijkend op het strand en zee een lekker biertje gedronken, lekker gegeten, mooie mensen ontmoet, gezwommen en geluierd in het zwembad van het hotel en de 450 jaar oude synagoge en de Joodse wijk bezocht. Dat laatste overigens met een tuk tuk voor weinig geld en een chauffeur die eerst heel voorkomend is en je vervolgens overal naar toe wil nemen, waar hij dan ook aan verdiend en die wat minder blij werd toen wij hier niet op ingingen.

Maar we zijn weer thuis, we hebben inmiddels weer een uur of 9 geslapen nadat we bijna 40 uur in touw zijn geweest en nauwelijks geslapen hebben. We kijken terug op een fantastische vakantie, met mooie en soms spannende fietservaringen, we hebben leuke en vriendelijke mensen ontmoet én een prachtige bruiloft mét ons hele gezin meegemaakt. Fietsen in India heeft nooit onze prioriteit gehad, maar met name het deel waar we het meeste gefietst hebben, Kerala, is prachtig en goed ontwikkeld. We zijn dankbaar en blij dat we dit hebben mogen en kunnen doen.

We danken jullie voor het lezen van onze ervaringen.